Γιατί θέλουμε να αλλάξουμε τον σύντροφό μας και πώς διαχειριζόμαστε αυτό το συναίσθημα;

Σίγουρα θα έχετε ακούσει για άνδρες που συμβουλεύουν …άλλους άνδρες: «Να είναι μικρή στην ηλικία για να μπορείς να την αλλάξεις!» Τι συμβαίνει όμως και μιλάμε για αλλαγή του/της συντρόφου; Τι μας πιάνει και δεν τον θέλουμε άλλο έτσι; Γιατί δεν τον δεχόμαστε έτσι όπως είναι; Γιατί πρέπει να αλλάξει εκείνος και όχι εμείς;

«Τα ετερώνυμα έλκονται» και «τα ομώνυμα απωθούνται» ή το αντίστροφο;

Είναι γεγονός στις σχέσεις πως αυτό που μας ελκύει και μας γοητεύει στην αρχή, μπορεί να μας απογοητεύσει στην πορεία. Μπορεί για παράδειγμα δύο άνθρωποι να τραβήξουν ο ένας τον άλλον λόγω της διαφορετικότητάς τους. Μία διαφορετικότητα που ναι μεν φαίνεται να έχει ίσως και λίγο μυστήριο μέσα, αλλά στην πορεία του χρόνου μπορεί να μας κουράσει. Τότε, μπαίνουμε συνήθως στον …πειρασμό να αλλάξουμε αυτά τα ίδια χαρακτηριστικά του συντρόφου μας που νιώθαμε πως έκαναν τη διαφορά και τον επιλέξαμε! Τα στοιχεία του εκείνα που μας κέντρισαν το ενδιαφέρον… Δεν είναι άδικο και γι αυτόν αλλά και για εμάς; Είναι σαν να απορρίπτουμε την δική μας επιλογή. Πως καταρρίπτουμε το γνωστό: «τα ετερώνυμα έλκονται» και αναζητούμε «τα ομώνυμα που απωθούνται;»

Η εξήγηση φαίνεται απλή, καθώς τα προσωπικά «θέλω» μιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, είναι πιθανό να αλλάξουν μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας. Η εξέλιξη αυτή όμως, δεν σχετίζεται μόνο με την προσωπική αλλαγή, αλλά και με στοιχεία του συντρόφου τα οποία αρχικά ίσως φαινόντουσαν ελκυστικά, αλλά στην πορεία ξεγύμνωσαν το αληθινό τους πρόσωπο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ένας παθητικός ζηλιάρης, ο οποίος στην αρχή ενδέχεται να γοητεύει τη γυναίκα διότι της δίνει προσοχή, όμως πολύ σύντομα, γίνεται αντιληπτή η παθολογική συμπεριφορά του, η οποία μόνο αρνητικά συναισθήματα προκαλεί.

Έτσι, οι περισσότερες γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με δύο αναγκαστικές επιλογές:

• να φύγουν από την σχέση εφόσον δεν τις καλύπτει πλέον,
• να μείνουν αλλά με την υποσυνείδητη ή και συνειδητή προϋπόθεση να αλλάξουν τον άλλον, για να ταιριάζει στα νέα τους κριτήρια.

«Πως θα μείνω μόνη μου τώρα; Αν δεν βρω άλλον;»

Φυσικά, η πρώτη επιλογή στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, συνήθως απορρίπτεται, καθώς ο χωρισμός θεωρείται σχεδόν πάντα ο πιο δύσκολος. Ας μην ξεχνάμε και τη φοβία της μοναξιάς, «πως θα μείνω μόνη μου τώρα; και αν δεν βρω άλλον;» Όπως καταλαβαίνουμε έχει να κάνει με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση, με την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας!

«Αν ο επόμενος είναι ίδιος με τον τωρινό μου σύντροφο; Γιατί να μπω στη διαδικασία;»

Ένας δεύτερος λόγος είναι η απορία: «Μα γιατί να μπω ξανά στη διαδικασία να ψάξω για κάποιον άλλο, αφού θα καταλήξω και πάλι στο ίδιο σημείο;» Μήπως έχετε κάνει και εσείς αυτές τις σκέψεις;

«Αν αλλάξει εκείνος, τότε θα …αλλάξω και εγώ, τότε θα γίνω και εγώ καλύτερη!»

Στο μεγαλύτερο ποσοστό οι γυναίκες μένουν με έναν άνδρα που μπορεί να μην τις καλύπτει πλέον, αλλά δεν ρισκάρουν το να βρεθούν μόνες τους. Δεν θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη για αυτό που συμβαίνει. Η ευκολότερη λύση είναι απλά να κατηγορήσουμε τον άλλο, πως εκείνος ευθύνεται για την δική μας συμπεριφορά, πετώντας του το μπαλάκι με το «επιχείρημα» πως: «Αν άλλαζε κάτι πρώτα εκείνος, τότε σίγουρα κι εμείς θα ήμασταν διαφορετικές».

Τι πρέπει να κάνουμε;

Αντί λοιπόν να τα φορτώνουμε όλα στον άλλον, χρειάζεται να δούμε στον εαυτό μας πρώτα μέσα τι ακριβώς θέλουμε σε αυτή τη φάση της ζωής μας. Δεν φταίει ο άλλος αν εμείς έχουμε προχωρήσει και εκείνος έχει μείνει πίσω ή το αντίστροφο. Ούτε χρειάζεται να αλλάξει εκείνος για να νιώσουμε εμείς καλύτερα! Το σύντροφό μας χρειάζεται να τον δεχτούμε όπως είναι. Αν δεν μας κάνει, τότε μπορούμε να πάμε παρακάτω…

Μαρίνα Μόσχα
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Αγωγής Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας