Και οι ερωτευμένοι γονείς έχουν ψυχή

Παντού διαβάζουν για προτάσεις ημέρας για δείπνο, διανυκτέρευση εκτός σπιτιού, ταξίδι, ιδιαίτερα οργανωμένη στιγμή. Αυτό είναι το εύκολο. Το δύσκολο; Πώς θα καταφέρουν να νοιώσουν κοντά ενώ ο άνθρωπος που θα κρατούσε τα παιδιά, ακόμα και την ημέρα ή νύχτα των «ερωτευμένων», εκτάκτως ή και όχι, δεν είναι διαθέσιμος.

Και νομίζω ότι αυτό είναι αρκετά σύνηθες. «Να χαλάνε» όπως λένε «τα σχέδιά μας συνεχώς μετά τον ερχομό των παιδιών». Συν τον μηνιαίο οικογενειακό προϋπολογισμό που δεν επιτρέπει κανένα πρόσθετο έξοδο, παιδικές αρρώστιες, αιφνίδια γρίπη ή ίωση στον έναν ή τον άλλο σύζυγο, όπως και έκτακτες καθυστερήσεις για επαγγελματικούς λόγους.

Κι έτσι καταλήγουν να γιορτάζουν την ημέρα μεν, αλλά ως οικογένεια δε. Με τα γλυκά, τις καρδούλες και τα αρκουδάκια να γεμίζουν το χώρο και να χρωματίζουν την ατμόσφαιρα. Το μόνο βέβαιο όμως είναι ότι μπορεί το ζευγάρι να διατηρήσει με διαφόρους τρόπους ένα επίπεδο σύνδεσης ακόμα κι όταν όλη η οικογένεια έχει τοποθετήσει ένα σωρό «εμπόδια» ανάμεσά τους. Από τα παιχνίδια έως και την φυσική τους ύπαρξη με τις ανάλογες ανάγκες.

Θα ήθελα όμως να αναφερθώ σε ένα αληθινό παράδειγμα που πολύ πρόσφατα άκουσα από ένα φιλικό και πολύ αγαπημένο (τόσο μεταξύ τους όσο και δικό μου αγαπημένο) ζευγάρι. 25 χρόνια παντρεμένοι με μεγάλα πια παιδιά. Ένα χρόνο πριν είχαν κανονίσει με αφορμή την ημέρα να βγουν για δείπνο σε ένα αγαπημένο τους εστιατόριο. Κανείς δεν τους έβαλε εμπόδιο για αυτή τη βραδιά, κανείς δεν διαφώνησε με τα πλάνα τους, δεν συγκρούστηκαν για την επιλογή φαγητού ή μουσικής, δεν υπήρξε καμία δυσκολία στην συναισθηματική τους ανάγκη. Ήταν ελεύθεροι! Ενώ κάθονταν και συζητούσαν, απολαμβάνοντας τα ορεκτικά τους, σε ένα καταπληκτικό περιβάλλον και θέα όλο το λεκανοπέδιο, απέσπασε την προσοχή τους το διπλανό τραπέζι. Ένα ζευγάρι με παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, μεταξύ 3-5 ετών. Ο μπαμπάς μιλούσε με το κορίτσι για το τί θα γίνει όταν μεγαλώσει και η μητέρα απασχολούσε το αγόρι με ένα σωρό αυτοκινητάκια που είχε φέρει μαζί του. Όπως φαινόταν, ο κάθε γονέας είχε αναλάβει ένα παιδί και δεν είχαν καμία επικοινωνία μεταξύ τους. Η κόρη απασχολούσε τον μπαμπά με τις ιστορίες της και ο γιος την μαμά. Τα πιρούνια είχαν γίνει γέφυρες για τα αυτοκινητάκια και τα πιάτα πίστες.

Μου έλεγαν λοιπόν πόσο τους θύμισαν εκείνες τις ημέρες, τις γεμάτες ένταση και πίεση να προλάβουν τις ανάγκες των παιδιών τους. Είχαν έντονες μνήμες από όλα αυτά αλλά αρκετά διαφορετικά. Θυμήθηκαν πόσο απολάμβαναν τα παιδιά τους εντός και εκτός σπιτιού, αλλά θυμήθηκαν και κάτι άλλο. Ότι μοιράζονταν αυτές τις εμπειρίες και τις στιγμές μεταξύ τους. Κάτι που δεν είδαν στο ζευγάρι δίπλα τους. Δεν αντάλλασσαν ματιές χαράς ή και κούρασης, δεν υπήρχε σιωπηρή επικοινωνία που ηχούσε τα πάντα, δεν άγγιζαν χέρια, δεν ξέκλεβαν φιλιά – καμία απολύτως επαφή. Έμοιαζαν πολύ χαρούμενοι αλλά σαν να κινούνται σε παράλληλες πορείες και με την χαρά τους να μην διασταυρώνεται.

Ολόκληρο γεύμα και επιδόρπια και στο τέλος καφές, οι γονείς δεν είχαν καθόλου βλεματική επαφή. Οι φίλοι μου ένοιωθαν σαν να έβλεπαν έναν αγώνα τένις ή ένα χειρουργείο ελπίζοντας να πάει καλά, συνέχιζαν να ελπίζουν ότι κάτι θα δουν που να θυμίζει ότι αυτοί οι δύο είναι ζευγάρι. Έστω ένα χαμόγελο για να επικοινωνήσουν πόσο αξιοθαύμαστα ήταν τα παιδιά τους, μια ματιά που να επικοινωνούν με λαχτάρα την ανυπομονησία τους να βάλουν για ύπνο τα παιδιά για να μπορούν να έχουν λίγο χρόνο μαζί.

Μπορεί να απορείτε γιατί αναφέρω αυτό το ζευγάρι που έκρινε μια οικογένεια που έμεναν καθηλωμένοι στην χαρά της οικογενειακής συντροφικότητας. Θα σας πω.
Δεν χρειάζεται να πω για ακόμη μία φορά ότι το σημαντικότερο από όλα σε μια οικογένεια είναι η σχέση του ζευγαριού. Είναι όμως αρκετό έστω να θεωρήσουμε δεδομένο ότι η σχέση σας με τα παιδιά σας και τον σύζυγό σας είναι διαφορετικές. Και ότι η καθεμία χρειάζεται ξεχωριστά την προσοχή σας. Αυτοί οι γονείς στο εστιατόριο, έδιναν τόση αγάπη, τόσο χρόνο και τόση ενέργεια στα παιδιά τους– διασκεδάζοντάς τα, επιμορφώνοντάς τα, οραματιζόμενοι το μέλλον τους – αλλά ξέχασαν ένα πράγμα : ο ένας τον άλλον.

Είναι γεγονός ότι τα παιδιά που φέρνουμε στον κόσμο, τα μεγαλώνουμε ώστε κάποια μια ημέρα να μας αφήσουν και να ξεκινήσουν τη δική τους ζωή. Όσο και να φαίνεται κάτι μακρινό, θα έρθει όπως και να ‘χει η ημέρα που θα είμαστε μόνο εμείς και ο/η σύντροφός σας και όσα καλλιεργήσαμε μεταξύ μας. Ενώ μετράμε πολλές μέρες για να συμβεί κάτι τέτοιο, τα χρονιά περνούν πολύ γρήγορα και οι συζητήσεις, οι φασαρίες, τα σακίδια και τα αθλητικά τους που εκτοξεύονταν μόλις έμπαιναν στο σπίτι, και άλλα πολλά θα εξαφανιστούν.

Τα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα φύγουν και μετά στο τραπέζι απέναντί σου θα είναι μόνο ο/η σύντροφός σου. Τώρα λοιπόν είναι η στιγμή που πρέπει να διασφαλίσουμε ότι αυτός ο άνθρωπος δεν θα είναι ένας ξένος όταν έρθει αυτή η μέρα.

Και επιστρέφω στο ζητούμενο, σε αυτή την πολύ άβολη στιγμή με τα παιδιά ανάμεσά σας την ημέρα εορτασμού του έρωτα. Δίνεται η ευκαιρία να κάνετε ένα μόνο πράγμα: να αφήσετε την ματιά σας να διαπεράσει όλο αυτό το υπέροχο οικογενειακό τσίρκο που δημιουργήσατε και να κοιταχτείτε. Ο ένας τον άλλον. Αληθινά, με βαθιά συναισθήματα. Αυτό είναι ένα δώρο που μπορείτε να αρχίσετε να προσφέρετε ο ένας στον άλλον σήμερα κιόλας. Θα σας κάνει μόνο καλό. Και επειδή θα κάνει καλό σε εσάς, θα κάνει καλό και στα παιδιά σας. Πλησιάστε συναισθηματικά και υποσχεθείτε ο ένας στον άλλον να ενισχύετε αυτή την σχέση κάθε μέρα από σήμερα και έπειτα.

Γιατί εκεί κατοικεί η αγάπη και εκεί ανθίζει ο έρωτας, κωδικοποιημένα στο βλέμμα σας, όλα όσα έχετε ανάγκη να γνωρίζετε.

Καλό εορτασμό !

Ιωάννα Θεοδωρακόπουλου, PsyD, MSc
Συμβουλευτικός ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια
Σύμβουλος υπογονιμότητας
Επικεφαλής επιστημονικών υπηρεσιών του www.feelwelltoday.com 
e-mail: ioanna.thps@gmail.com  / itheodorakopoulou@feelwelltoday.com