Ο απροσδόκητος λόγος για τον οποίο ήθελα να αποκτήσω κορίτσι!

Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου

Πριν από έξι χρόνια, όταν είδα στην τουαλέτα του σπιτιού μου το θετικό τεστ εγκυμοσύνης ευχόμουν εξαρχής να είναι κοριτσάκι. Μπορεί βέβαια αυτό που έλεγα δυνατά να ήταν «Γερό να’ναι και ό,τι να’ ναι», αλλά κατά βάθος ήλπιζα και ήθελα να είναι κορίτσι! 

Όλες τις επόμενες εβδομάδες, η επιθυμία μου για να είναι κορίτσι το μικρό πλασματάκι που κουβαλούσα όλο και δυνάμωνε. Μάλιστα, άρχισα να googlαρω στο διαδίκτυο, συμπτώματα για κορίτσι και άλλα τέτοια για να μάθω το φύλο του μωρού πριν από τον υπέρηχο. Ξέρετε, διάβαζα όλα εκείνα τα συμπτώματα που μαρτυρούν αν κυοφορείς αγόρι ή κορίτσι.

«Ποια είναι τα συμπτώματα που “μαρτυρούν” ότι θα αποκτήσετε κορίτσι», πληκτρολογούσα και αμέσως διάβαζα τα συμπτώματα να δω μήπως και έχω κάποια από αυτά. «Αν προτιμάτε τις γλυκές γεύσεις, τους χυμούς και τα φρούτα το μωρό σας είναι κοριτσάκι. Οι πρωινές ναυτίες τους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης μαρτυρούν ότι το μωράκι που θα έρθει είναι κορίτσι! Το ξηρό δέρμα προμηνύει ότι θα κάνετε αγοράκι, ενώ το μαλακό κορίτσι!». Εγώ και λιγούρες για γλυκά είχα και πρωινές ναυτίες είχα και μαλακό δέρμα βελούδινο είχα.

Εν τω μεταξύ, όποιος με ρωτούσε, ποτέ δεν αποκάλυπτα την τρελή μου επιθυμία. Πάντα έλεγα… «Α… δεν έχω σκεφτεί τι θέλω ακόμη», ή το κλασσικό «Γερό να’ναι μωρέ και ό,τι να’ ναι!».

Και τότε ήρθε η μεγάλη αποκάλυψη. Ο υπέρηχος στην 20η εβδομάδα. Όταν ο γυναικολόγος ήταν έτοιμος να μου ανακοινώσει το φύλο του μωρού που περίμενα, άρχισα να προετοιμάζω τον εαυτό μου και για το αντίθετο. Και πάνω που έλεγα έχε γούστο να είναι αγόρι… ακούω τον γιατρό να μου ανακοινώνει, «Είναι κοριτσάκι!». ♥

«Ναιαιαιαιαιαι, είναι κορίτσι!», ξεφώνισα όλο χαρά με δάκρυα στα μάτια, κοιτάζοντας τον σύζυγό μου, που και αυτός κατά βάθος ήθελε κορίτσι. Μάλιστα, όταν με γνώρισε μου είχε πει πως το πρώτο μας παιδί θέλει να είναι ένα μελαχρινό κοριτσάκι στα χρώματά μου, με καστανά σγουρά μαλάκια!

Αν και πάντα έλεγα ότι θα αποφύγω το ροζ, μιας και δεν μου αρέσει ιδιαίτερα αυτό το χρώμα, τα περισσότερα πράγματα που αγόρασα για τη μικρούλα μου ήταν ροζ. Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να τη φωνάζω με το όνομά της, μιας και είχαμε πει με τον άνδρα μου ότι, αν είναι κορίτσι θα πάρει το όνομα Νικόλετα. Νομίζω, ότι ποτέ δεν την είπαμε «μπέμπα» ή «μπουμπού», με το που γεννήθηκε αρχίσαμε να τη φωνάζουμε «Νικόλ».

Όταν την αντίκρισα για πρώτη φορά, δάκρυα χαράς κύλισαν στα μάγουλά μου. Τόσο μικροσκοπική, τόσο όμορφη, τόσο υπέροχη. Και τότε κατάλαβα, γιατί τόσο καιρό ήθελα να κάνω κορίτσι. Συνειδητοποίησα ότι με το να κάνω κορίτσι θα ζούσα ξανά τη δική μου παιδική ηλικία. Θα μπορούσα να κοιτώ την κόρη μου να μεγαλώνει και την ίδια στιγμή θα θυμόμουν αναμνήσεις που ήταν καλά κρυμμένες μέσα στο υποσυνείδητό μου. Επίσης, κατάλαβα ότι γεννώντας ένα κορίτσι θα μπορούσα να ξαναχτίσω τη σχέση μου με τη δική μου μαμά. Να καταλάβω κάποια πράγματα και να δικαιολογήσω κάποια πράγματα αντίστοιχα.

Είναι υπέροχο να μεγαλώνεις κορίτσι πραγματικά, σε κάνει να βλέπεις τον εαυτό σου με άλλο μάτι. Θέλω πάντα να βρίσκομαι στο πλευρό της, να είμαι εκεί σε κάθε της επίτευγμα και σε κάθε προσπάθεια. Τώρα, η Νικόλ είναι 7 ετών και θέλω να μεγαλώσω όσο καλύτερα μπορώ τη δική μου κολλητή φίλη.

Αυτός είναι και ο λόγος που θέλω μια μέρα και το δικό μου κορίτσι… να αποκτήσει κορίτσι! Για να σταθεί δίπλα στην κόρη της όπως εγώ στέκομαι στο δικό της πλευρό! ♥