Πόσο μου λείπει το σινεφίλ έτος 1994

Λίγες μέρες μετά τις Χρυσές Σφαίρες 2024 και τους μεγάλους κερδισμένους της βραδιάς, νιώθουμε ακόμα πως τη χρονιά που πέρασε δεν είδαμε και τις καλύτερες ταινίες της ζωής μας. Σαφώς και το Oppenheimer του Christopher Nolan και πιο πρόσφατα το Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου αποτέλεσαν εξαιρέσεις στον κανόνα, γενικότερα όμως, αποδείχτηκε ότι το 2023 ήταν μια πραγματικά μέτρια χρονιά για τον κινηματογράφο.

Αυτές οι Χρυσές Σφαίρες ήταν η αναγνώριση για τον Christopher Nolan.

Μέσα σε αυτήν μας την απόγνωση, παρατηρώντας το άνοιγμα της ψαλίδα στην μάχη της τηλεόρασης με το σινεμά, απλώς πέσαμε πάνω στην βαθμολογία του IMDB που έβγαλε το 1994 ως καλύτερη χρονιά του κινηματογράφου.

Και το συμπέρασμα που βγάλαμε, συγκρίνοντας το τότε με το σήμερα ήταν το εξής: Δεν βγαίνουν πλέον τόσο καλές ταινίες μαζεμένες.

5 στιγμές από φιλμ που κάνουν περήφανο κάθε άντρα.

Oppenheimer & Poor Things αισθάνονται δέος

Ακόμα και αν δεν είχες γεννηθεί ακόμα, το 1994 αποτελεί μια χρονιά ορόσημο για το σινεμά. Μπορεί να είναι και τυχαίο, ίσως όμως λέει πολλά για τους καιρούς που ζούμε, καθώς λίγο πριν τα mid 90’s η υπερβολική πολιτική ορθότητα δεν είχε βάλει ακόμα το χεράκι της στη θεματική των ταινιών -όπως και σε κάθε άλλο κομμάτι της ζωής μας- κάτι άλλωστε που αποδεικνύεται με το καλτ και ενδεχομένως πιο τολμηρό περιεχόμενο των φιλμ εκείνων.

Σε μια εποχή ακόμα που οι ιδέες έρεαν και υλοποιούνταν δίχως δισταγμό, ήρθε η αποθέωση του κινηματογραφικού ιδεώδους με μια χρονιά γεμάτη ιστορίες που μεταδόθηκαν στην μεγάλη οθόνη και θα μνημονεύονται για πάντα ως κλασικές.

Και μόνο που το ’94 κυκλοφόρησε η κατά τεκμήριο κορυφαία ταινία κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών, ο Βασιλιάς των Λιονταριών, με την εκπληκτική μουσική του Hans Zimmer, το κορυφαίο story και τα μαθήματα ζωής είναι απλώς ένα από τα πολλά που έχουμε να θυμόμαστε.

Ενδεικτικοί είναι μερικοί τίτλοι ταινιών που κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά. The Shawshank Redemption, Forrest Gump, Schindler’s List, Leon the Professional και στην κορυφή όλων, προφανώς, το Pulp Fiction του Quentin Tarantino.

Γιατί το Pulp Fiction είναι το φιλμ που πρέπει να δουν οι νέοι.

Χρειάζεται να κάνουμε ειδική ανάλυση για καθεμιά από τις παραπάνω ταινίες; Σίγουρα όχι. Παρακολουθώντας τα Oppenheimer και Poor Things δεν μας έπιασε ποτέ αυτό το συναίσθημα του «καλή ταινία μεν, αλλά σαν τις παλιές δεν είναι» αλλά περισσότερο ένα παράπονο που φέτος ήταν μόνο αυτές που ξεχώρισαν και όχι παραπάνω.

Κάποτε, πήγαινες στον κινηματογράφο και ένιωθες σίγουρος ότι θα απολαύσεις την εμπειρία, γιατί κάθε φιλμ θα είχε κάτι να σου δώσει. Πλέον, όμως, αυτά τα φιλμ βγαίνουν με το σταγονόμετρο. Ας είναι καλά ο Λάνθιμος, ο Nolan, ο Tom Cruise, ο Scorsese και όσοι ακόμα πιστεύουν στην ιδέα του σινεμά. Γιατί είμαστε βέβαιοι ότι θα κάνουν τα πάντα για να την κρατήσουν ζωντανή.