7 από τα καλύτερα διηγήματα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ

Οι καλύτερες ιστορίες του Έρνεστ Χέμινγουεϊ (1899-1961) είναι γραμμένες σε λιτό ύφος, απλή πρόζα, χρησιμοποιώντας σύντομες προτάσεις και απλούς διαλόγους. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του στιλ του Χέμινγουεϊ στα διηγήματά του και στα μυθιστορήματά του. Ποιες είναι όμως οι καλύτερες ιστορίες του Χέμινγουεϊ; Έγραψε δεκάδες σύντομα διηγήματα σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ειδικά στα πρώτα χρόνια της καριέρας του τη δεκαετία του 1920 και στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Μερικές από τις ιστορίες του αντικατοπτρίζουν τις εμπειρίες του που ζούσε στην Ευρώπη.

Παρακάτω, επιλέγουμε επτά βασικές ιστορίες του Έρνεστ Χέμινγουεϊ που προσφέρουν έναν εξαιρετικό τρόπο για να ανακαλύψεις το έργο του και να περιηγηθείς στα βιβλία του.

Πώς ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ επηρέασε την παγκόσμια λογοτεχνία

1. «Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο»

Αυτό το διήγημα του 1936 είναι ίσως το πιο γνωστό διήγημα του Χέμινγουεϊ. Είναι επίσης ένα από τα μεγαλύτερα διηγήματά του. Επικεντρώνεται σε έναν συγγραφέα, τον Χάρι, ο οποίος έχει ταξιδέψει στην Αφρική και προσπαθεί να αλλάξει καριέρα, από τη συγγραφή στη ζωγραφική. Ωστόσο, δεν καταφέρνει να θεραπεύσει μια πληγή και εμφανίζεται γάγγραινα, η οποία σιγά σιγά τον κατατρώει.

2. «Η σύντομη ευτυχισμένη ζωή του Φράνσις Μακόμπερ»

Αυτή η ιστορία του 1936 είναι μια άλλη που διαδραματίζεται στην Αφρική, όπου ένα παντρεμένο ζευγάρι βρίσκεται σε ένα μεγάλο κυνήγι θηραμάτων, συνοδευόμενο από τον Ρόμπερτ Γουίλσον, τον Άγγλο οδηγό τους. Ο γάμος δεν είναι ιδιαίτερα ευτυχισμένος, αλλά τα πράγματα θα χειροτερέψουν πολύ για τον Φράνσις Μακόμπερ, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος της ιστορίας. 

3. «Λόφοι σαν Λευκοί Ελέφαντες»

Αυτή η ιστορία του 1927 είναι ένα από τα πιο γνωστά και πιο αναγνωρισμένα διηγήματα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Σε μόλις πέντε σελίδες, ο Χέμινγουεϊ χρησιμοποιεί το χαρακτηριστικό του στιλ – απλό διάλογο και περιγραφή που προσφέρονται σε σύντομες, κομμένες προτάσεις για να αποκαλύψει ένα ανείπωτο θέμα που συζητούν ένας άνδρας και μια νεαρή γυναίκα.Ο τίτλος της ιστορίας του Χέμινγουεϊ, «Λόφοι σαν Λευκοί Ελέφαντες», είναι ταιριαστός για διάφορους λόγους.

4. «Ο μεγάλος ποταμός με τις δύο καρδίες»

Αυτή η ιστορία του 1925 είναι ασυνήθιστη στο ότι δεν περιέχει διάλογο. Μία από τις ιστορίες του Χέμινγουεϊ για τον Νικ Άνταμς (ο Άνταμς είναι ο πρωταγωνιστής πολλών από τις ιστορίες στην πρώιμη συλλογή του Χέμινγουεϊ, In Our Time), η ιστορία βλέπει τον Άνταμς, πρόσφατα απολυμένο μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, να βλέπει το ποτάμι κοντά στο σπίτι του στο Μίσιγκαν και να έλκεται από τις πέστροφες μέσα σε αυτό.

5. «Γάτα στη βροχή»

Μερικές από τις καλύτερες ιστορίες του Χέμινγουεϊ έχουν μια πολύ απλή και συνηθισμένη πλοκή για την πλοκή τους. Αυτή η πολύ σύντομη ιστορία δημοσιεύτηκε στη συλλογή του στις αρχές του 1925 «Στην εποχή μας». Υποτίθεται ότι ήταν εμπνευσμένη από ένα συγκεκριμένο γεγονός το 1923, όταν, ενώ διέμενε στο σπίτι του Έζρα Πάουντ (ενός διάσημου γατόφιλου) στο Ραπάλο της Ιταλίας, ο Χάντλεϊ έγινε φίλος με ένα αδέσποτο γατάκι.

Ένα ζευγάρι Αμερικανών διαμένει σε ένα ξενοδοχείο στην Ιταλία. Βρέχει καταρρακτωδώς μια μέρα, και η σύζυγος, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του δωματίου του ξενοδοχείου τους, βλέπει μια γάτα κάτω από ένα από τα τραπέζια έξω που προσπαθούσε να προστατευτεί από τη βροχή. Θέλει να πάει να πάρει τη γάτα και να την φέρει μέσα. Δεν καταφέρνει να βρει τη γάτα και επιστρέφει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου της, απογοητευμένη, αλλά υπάρχει μια εκπληκτική εξέλιξη στο τέλος της ιστορίας.

Ο επιθανάτιος κρότος του Έρνεστ Χέμινγουεϊ

6. «Το Σπίτι του Στρατιώτη»

Αυτό το διήγημα του 1925 είναι ίσως η καλύτερη ιστορία του Χέμινγουεϊ για τη διαρκή επίδραση που είχε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος στη γενιά του και όλα αυτά των ανδρών που είχαν υπηρετήσει στον πόλεμο. Οι κριτικοί συχνά εφιστούν την προσοχή σε αυτό που είναι γνωστό ως τεχνική του «παγόβουνου» του Χέμινγουεϊ, όπου τα συναισθήματα και τα κίνητρα των χαρακτήρων στο έργο του βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό κάτω από την επιφάνεια, όπως ακριβώς μόνο η κορυφή του παγόβουνου είναι ορατή πάνω από την επιφάνεια του νερού.

7. «Ένα καθαρό, καλά φωτισμένο μέρος»

Αυτή η ιστορία του 1933 χρησιμοποιεί τον λιτό, άμεσο διάλογο για να υπονοήσει τις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων και τα θέματα που η ιστορία εξερευνά με λεπτότητα και έμμεσα. Η ιστορία αφορά έναν ηλικιωμένο άνδρα που συχνάζει σε ένα ισπανικό καφέ το βράδυ και τους δύο σερβιτόρους που συζητούν γιατί ο ηλικιωμένος άνδρας έρχεται να καθίσει εκεί κάθε βράδυ και είναι πάντα απρόθυμος να φύγει.