«Fantastic Four: First Steps»: Fantastic όνομα και πράγμα

Το φαντάστηκες ποτέ ότι η Marvel, μετά από δεκάδες ταινίες, reboot και streaming series με CGI που μύριζε burnout, θα ξαναβρεί τη φλόγα της… μέσα από τους Fantastic Four; Μπορεί να μην το περίμενες, αλλά βαθιά μέσα σου ήλπιζες. Και τελικώς μετά από τόσες παπάτζες είμαστε επιτέλους έτοιμοι να το παραδεχτούμε, όσο κλισέ και αν ακούγεται ο τίτλος.

 Όταν ο Galactus έκανε τα «First Steps» του στη Γη

Το First Steps δεν είναι απλά το καλύτερο Fanstastic Four film που έχουμε δει, αλλά -επιτέλους-μια από τις πιο καλοφτιαγμένες και ειλικρινά απολαυστικές ταινίες του MCU εδώ και χρόνια. Και πιθανόν, η πρώτη φορά που θέλουμε να ξαναδούμε αυτούς τους τέσσερις σε δική τους συνέχεια, χωρίς Avengers, πολυκοσμία, ή το υποχρεωτικό save-the-multiverse mission.

Η σωτηρία του κόσμου είναι οικογενειακή υπόθεση

Για πρώτη φορά, οι Fantastic Four δεν είναι μόνο ένα σύνολο υπερδυνάμεων με οικογενειακές διαφωνίες, αλλά χαρακτήρες με αληθινή χημεία. Δεν περιφέρονται απλώς ανάμεσα σε visual effects και τρίπτυχες απειλές. Γελάνε, τσακώνονται, κουβαλάνε το βάρος της ευθύνης ή απλώς παλεύουν με την πατρότητα και την εφηβεία, σε ένα penthouse που μοιάζει να σχεδίασε ο Don Draper σε acid trip.

Ο Pedro Pascal παίζει τον Reed Richards χωρίς τη γνωστή του βαρύτητα, με μια σχεδόν απολαυστική νευρικότητα πατέρα-της-διπλανής-πόρτας, ενώ η Vanessa Kirby δίνει στην Sue Storm μια στιβαρή, γήινη αύρα που σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορεί να κρατήσει όλη την ομάδα μόνη της. Και εδώ που τα λέμε (σχεδόν) το κάνει.

Η Vanessa Kirby είναι η γυναίκα-καταιγίδα που μας άξιζε

Η Kirby εκτός από Αόρατη, είναι καταιγιστική. Από τις πρώτες σκηνές, μέχρι τη στιγμή που γίνεται μητέρα μέσα σε ένα retro hi-tech χάος, ενσαρκώνει τη Sue σαν αληθινή σούπερ ηρωίδα και όχι λόγω δύναμης, αλλά γιατί κουβαλάει όλα τα βάρη χωρίς να σπάσει. Είναι η συναισθηματική ραχοκοκαλιά της ταινίας, και ίσως μια από τις πιο πειστικές γυναίκες χαρακτήρες που έχουμε δει στο MCU.

Ο Pascal από την άλλη, έρχεται σαν το τέλειο counterbalance, ένας επιστήμονας που μοιάζει να διαβάζει manual γονεϊκότητας παράλληλα με quantum physics και δίπλα του ο Ebon Moss-Bachrach ως The Thing και ο Joseph Quinn σαν Johnny Storm, που βάζουν την καρδιά και την ανεμελιά, χωρίς να γίνονται καρικατούρες.

Αλλά η πραγματική στιγμή έρχεται όταν εμφανίζεται ο Galactus

Και όχι, δεν μιλάμε για καπνούς, σκιές ή υπονοούμενα. Μιλάμε για έναν Galactus όπως πρέπει: τεράστιος, κοσμικά απειλητικός, με τη φωνή του Ralph Ineson να πέφτει πάνω σου σαν μαύρη καταιγίδα. Δεν χρειάζεται να τον δεις να καταστρέφει πλανήτες, αρκεί μόνο να τον ακούσεις για να νιώσεις το δέρμα σου να ανατριχιάζει. Δεν είναι απλώς villain, αλλά μια δύναμη πέρα από κακό και καλό, που επιτέλους απέκτησε το βάρος που της αξίζει. Εκεί, η Marvel δείχνει τα δόντια της. Όχι γιατί κάνει το μεγαλύτερο fight sequence, αλλά γιατί επιτρέπει στη σιωπή και στην απειλή να μιλήσει από μόνη της.

Galactus: Γιατί θέλαμε τόσο απεγνωσμένα να δούμε το πρόσωπό του;

Και κάπου ανάμεσα σε σφιχτές οικογενειακές σκηνές και ένα visually delicious 60s Tomorrowland σκηνικό (ό,τι πιο sexy έχει κάνει ο MCU visual design μετά το WandaVision), γεννιέται η εξής σκέψη: Μήπως ήρθε η ώρα οι Fantastic Four να γίνουν οι νέοι Guardians of the Galaxy;

Θα υπάρξει συνέχεια; Μακάρι

Δεν λέμε να αντικαταστήσουν τον Star-Lord και την παρέα του, αλλά σίγουρα θέλουμε να δούμε περισσότερες περιπέτειες αυτού του crew. Θέλουμε ένα road trip στο Multiverse, θέλουμε έναν μεταφυσικό καβγά με τον Doctor Doom, θέλουμε τον Johnny Storm να κάνει bro-banter με τον Deadpool και τη Sue να δίνει μαθήματα leadership στη Monica Rambeau. Γιατί; Επειδή, για πρώτη φορά, μας ενδιαφέρει αυτό το team. Θέλουμε να τους δούμε να ζουν, όχι απλώς να παλεύουν. Και αυτό είναι κάτι που είχε καιρό να πετύχει η Marvel.

Ναι, το First Steps έχει κάποιες αδυναμίες, όπως το σενάριο που δεν έχει την πιο σφιχτή ροή, με ορισμένους villains να λειτουργούν περισσότερο σαν plot devices παρά ως κανονικές απειλές (λυπόμαστε, Silver Surfer, ακόμα μια φορά με τις βαλίτσες στο χέρι), ωστόσο, τίποτα από αυτά δεν χαλάει το σύνολο. Γιατί το σύνολο βασίζεται στους χαρακτήρες και όχι στα Easter eggs ή τα tie-ins για τις επόμενες ταινίες.

Ο σκηνοθέτης Matt Shakman δείχνει ξεκάθαρα την κληρονομιά του WandaVision: φτιάχνει κόσμους με χαρακτήρα και συναίσθημα, όχι απλώς με action και exposition. Ο κόσμος της Γης-828 είναι τόσο ζωντανός που θες να μετακομίσεις εκεί ή έστω να πεταχτείς για έναν καφέ στο Baxter Building.

Και κάπως έτσι, το Fantastic Four: First Steps είναι η καλύτερη Marvel ταινία εδώ και χρόνια. Δεν το φωνάζει. Δεν προσπαθεί να είναι η πιο δυνατή. Απλώς θυμάται τι έκανε τους ήρωες αυτούς ξεχωριστούς. Οικογένεια, ευαλωτότητα, ευφυΐα και λίγο τρέλα. Είναι το πρώτο βήμα. Και ελπίζουμε όχι το τελευταίο.

Σημείωση: Μην κάνεις το λάθος και δεν καθίσεις για τα post-credit scenes.

Superman: Μια απολαυστική περιπέτεια, ένα ελπιδοφόρο restart για το DCU

Και μην ρωτήσεις ποιος κερδίζει τη μάχη της υπερηρωικής μπλοκμπαστεριάς του καλοκαιριού ανάμεσα στο First Steps και το Superman. Η απάντηση είναι προφανής και δεν φοράει κόκκινη κάπα.