Tom Cruise: Μήπως έφτασε η στιγμή να επιστρέψει σε ταινία της προκοπής;

Ο Tom Cruise μόλις έκλεισε τα 63 και εννοείται ότι δεν έχει ιδρώσει ούτε μια ρυτίδα. Τρέχει, πηδάει από αεροπλάνα, κάνει stunts που θα ζήλευε κι ο James Bond, συνεχίζει να μοιάζει με action figure που βγήκε μόλις απ’ το κουτί. Είναι άλλωστε ο Ethan Hunt της καρδιάς μας, και άλλες φορές ο Maverick των αιθέρων.

Top Gun 2: Η ώρα του Maverick δεν έφτασε ακόμα

Όσο εντυπωσιακά και αν ακούγονται τα παραπάνω, υπάρχει μια ερώτηση που πλανάται πάνω απ’ το Hollywood και, κυρίως, πάνω απ’ τα μυαλά όλων εμάς που βλέπαμε Tom Cruise πριν γίνει franchise ο ίδιος: Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσει να τρέχει;

Στο κυνήγι ενός Όσκαρ

Ίσως, τώρα που το Mission: Impossible έφτασε στο τέλος του -λογικά- ίσως τώρα να είναι η κατάλληλη στιγμή για την επιστροφή στο σινεμά των ρόλων. Εκεί όπου ο Tom Cruise μάς είχε πείσει, πολύ πριν γίνει πράκτορας Ethan Hunt, ότι δεν είναι απλώς ένας πρωταγωνιστής action ταινιών αλλά πραγματικός ηθοποιός.

Tom Cruise & Brad Pitt: Τhe Bromance Never Dies

Και για να είμαστε ειλικρινείς, μας έχει δώσει αρκετούς λόγους να το πιστεύουμε. Και μόνο το βιογραφικό του να ξεφυλλίσουμε, κοιτώντας τις ταινίες που δεν είχαν εκρήξεις, αλλά εκρήξεις χαρακτήρα μπορούμε να ξεχάσουμε για λίγο τον τύπο που βουτάει από ουρανοξύστες και να εκτιμήσουμε παραπάνω τον ηθοποιό, ονόματι Tom.

Για παράδειγμα…

Το Magnolia του Anderson, όπου έλιωσε σαν άνθρωπος πριν λιώσει στην κάμερα.

Το Born on the Fourth of July, όπου απέδειξε ότι η Αμερική χτίζει ήρωες και μετά τους διαλύει.

Το Rain Man, όπου έκλεψε την παράσταση από τον Hoffman χωρίς να πει πολλά.

Tom Cruise, σε νιώθουμε: Κάθε άντρας χάνει τον προσανατολισμό του μπροστά στην Angela Marmol

Το Jerry Maguire, όπου έκανε τον ρομαντικό ρόλο, cool πριν το λέμε cool.

Το A Few Good Men, με τον πιο εμβληματικό καβγά στα δικαστήρια.

Το Collateral, ένας ρόλος πιο σκοτεινός απ’ ό,τι του είχαν επιτρέψει ποτέ να είναι.

Ο κατάλογος συνεχίζεται: Eyes Wide Shut, Minority Report, Risky Business, όλες στιγμές που ο Tom Cruise μάς έδειξε ότι ξέρει και κυρίως μπορεί. Αλλά δεν τον αφήνουν. Ή μάλλον, δεν αφήνεται o ίδιος να ξεφύγει από την παγίδα που ο ίδιος έχει στήσει στον εαυτό του.

Ίσως γιατί το Hollywood τον χρειάζεται πιο πολύ ως σύμβολο αδρεναλίνης παρά ως υποψήφιο για Όσκαρ. Ύστερα παίζει και το σενάριο ότι έχει βολευτεί στην ιδέα του μεγαλύτερου blockbuster star όλων των εποχών, ή ακόμα γιατί κατά βάθος, είναι απλώς ο τελευταίος μύθος του σινεμά. Και οι μύθοι δεν θέλουν βραβεία, αλλά να μεγαλώσουν τον μύθο τους.

Εννοείται πως θέλουμε τον Tom Cruise ως Les Grossman σε solo ταινία

Tom, ξύπνα!

Αλλά εμείς, οι θεατές που μεγαλώσαμε μαζί του, έχουμε ένα κρυφό στοίχημα με τον ίδιο τον Cruise: Να τον δούμε, πριν φύγει από τη μεγάλη οθόνη, να παραλαμβάνει αυτό που αξίζει.
Όχι χειροκρότημα. Όχι CGI. Ένα χρυσό αγαλματίδιο και όχι τιμής ένεκεν για την προσφορά του. Μια επίσημη αναγνώριση. Ένα «αφού το πήρα και αυτό, τώρα μπορώ να σταματήσω».

Γιατί ναι, μπορεί να είναι ο Ντόριαν Γκρέι του σινεμά, αλλά σε αυτή τη ζωή, ακόμα και οι αθάνατοι κάποτε πρέπει να ωριμάσουν. Κι αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να κάνει την ωριμότητα να δείχνει το ίδιο συναρπαστική με μια καταδίωξη σε στέγες στο Μαρόκο, αυτός είναι ο Tom Cruise.

Και μάλλον έφτασε η στιγμή για τον επόμενο απαιτητικό ρόλο: Να υποδυθεί τον ηθοποιό που κάποτε ήταν.