Γιατί οι έρωτες του καλοκαιριού είναι καταδικασμένοι;

 

Ως φύσει ρομαντικός άνθρωπος δεν μπορώ να πω πως με αφήνει ασυγκίνητη αυτό το σενάριο, αλλά από εκεί και πέρα και ως μη ευθυνόφοβος άνθρωπος γνωρίζω τι θα επακολουθήσει-ειδικά αν όντως ο άνθρωπος που πέρασες μαζί του τόσο χρόνο σου άρεσε πραγματικά, αλλά ας δούμε την κατάσταση από την αρχή. Την βλέπεις, τον βλέπεις με φόντο τις Κυκλάδες και είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς πως κάτι υπάρχει. Είναι αυτό που πιστεύω ακράδαντα, η χημεία προκύπτει, δεν την πιέζεις για να προκύψει. Απλά όταν γίνει αυτό δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Και οι ημέρες περνάνε στην ακρογιαλιά, στα ταβερνάκια πιο πέρα και για ποτά μέσα στη Χώρα μέχρι το πρωί. Και όλα μαγικά, χεράκι-χεράκι στα στενοσόκακα του νησιού και όλο τον αισθησιασμό που μπορεί να κρύβει μία καινούργια γνωριμία, πολλά υποσχόμενη. Μέχρι την τελευταία ημέρα, που θα είστε μαζί στο νησί. Και μετά ο καθένας θα κάνει το  check out και θα πάρει το πλοίο για την επιστροφή, που ή θα είναι σε διαφορετική πόλη ή κατά 60% θα μένετε και οι δύο στην Αθήνα. Οπότε ας πάρουμε, το καλό σενάριο πως μένετε μόνιμα στην ίδια πόλη. Γιατί να είναι καταδικασμένο;

 

 

 

 

Τα είχε πει πολύ πριν από εμένα η Σοφία Αρβανίτη με το  διαχρονικό της άσμα εφάμιλλο με εκείνο του Bryan Adams Summer Of ’69 «Δεν φταίω εγώ, δεν φταις εσύ, μπορεί να φταίει το νησί». Λοιπόν, οι διακοπές δεν είναι η αντιπροσωπευτική μας περίοδο, οι ρυθμοί είναι άλλοι, έχουμε χαλαρώσει-όπως είναι λογικό και είμαστε ίσως η πιο cool εκδοχή του εαυτού μας και για αυτό όλα φαίνονται καλύτερα. Με την επιστροφή στην πόλη, η καθημερινότητα μάς παίρνει από το χέρι και μας τραβάει. Άρα με τον άλλον άνθρωπο δεν έχετε γνωριστεί σε μία αντιπροσωπευτική περίοδο, δεν σε έχει γνωρίσει πραγματικά, δεν σε ξέρει και πρέπει να ξανασυστηθείτε χωρίς πορτοκαλί ηλιοβασιλέματα στις παραλίες, αλλά στην καλύτερη περίπτωση με φόντο την Ακρόπολη και λίγο πιο πέρα την μαγική Ομόνοια. Να μπεις ξανά σε μια διαδικασία γνωριμίας μετά από την κίνηση που έφαγες στην Κηφισίας ή στο λεωφορείο που μπήκες και δεν έπεφτε καρφίτσα. Οπότε για να το γράψω λίγο πιο απλουστευμένα είναι σαν να είσαι με κάποιον που κάνατε one night stand άντε δύο, τρία, τέσσερα και να προσπαθήσεις να κάνεις σχέση μαζί του, πόσο εύκολο είναι; Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην ταιριάζετε σε τίποτα.

 

 

Το άλλο πλάνο, δηλαδή, να μένετε σε διαφορετική πόλη με βρίσκει αντίθετη -και τι με νοιάζει μπορεί να πει κάποιος; Σωστό και αυτό. Ωστόσο, δεν πίστευα ποτέ στις σχέσεις από απόσταση, γιατί είναι η ίδια η φύση της σχέσης που προϋποθέτει το μαζί, δεν μπορεί μια σχέση να λειτουργήσει με αυτόν τον τρόπο σε μία συστηματική βάση. Θες να είσαι μαζί με τον άλλον άνθρωπο, αλλιώς ποιο το νόημα; Και επειδή προσωπικά μιλώντας, το προσπάθησα και εγώ κάποτε, δεν υπάρχει σημείο επαφής, μετά από ένα διάστημα το να είσαι όλη την ημέρα με το τηλέφωνο στο χέρι, προσπαθώντας να «δείξεις» στον άλλον τη ζωή σου, αλλά και αυτός τη δική του είναι κουραστικό. Είναι και για τις δύο πλευρές. Όσο και να θέλει όσο και να θέλεις, θα αρχίσει να κουράζει η κατάσταση από μόνη της και το «Μακάρι να ήσουν εδώ» θα διαδεχτεί την πραγματικότητα, πως δεν είσαι εδώ και πως δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι, εκτός αν υπάρχει πλάνο κάποια στιγμή να μείνετε στο ίδιο μέρος. Όλα τότε είναι διαφορετικά. Λυπάμαι κάπως για το άδοξο τέλος στην δεύτερη περίπτωση, όμως είναι πραγματική. 

 

Και βασικά ο λόγος οι καλοκαιρινοί έρωτες είναι καταδικασμένοι είναι βασικά ένας ότι γνωριστήκατε σε μη ρεαλιστικές συνθήκες με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είναι δύσκολο να αποδεχτείς την αλήθεια του άλλου και αυτός τη δική σου ειδικά όταν τον γνώρισες στις ιδανικές συνθήκες. Εξάλλου, ο ρεαλισμός σκοτώνει τον έρωτα, γιατί έτσι είναι από τη φύση, υπερρεαλιστικός σε όλες τις εκφάνσεις του.