Γιατί, πλέον, βαριόμαστε τόσο εύκολα στις σχέσεις;

Κάποτε οι σχέσεις ήταν ένας μαραθώνιος. Σήμερα θυμίζουν sprint: γρήγορη εκκίνηση, ένταση, λαχάνιασμα, τερματισμός — συχνά πολύ πιο νωρίς απ’ όσο περιμέναμε. Γιατί όμως βαριόμαστε τόσο εύκολα; Τι άλλαξε;

Η αλήθεια είναι πως ζούμε σε έναν κόσμο υπερπροσφοράς. Κάθε swipe δεξιά ή αριστερά, κάθε story και κάθε νέο match, υπενθυμίζουν διαρκώς ότι «εκεί έξω» υπάρχει κάτι άλλο, ίσως κάτι καλύτερο. Κι έτσι, ακόμα κι όταν έχουμε κάτι όμορφο, δεν το ζούμε ολόψυχα — γιατί μέσα μας πάντα υπάρχει το μικρό σαράκι της αμφιβολίας: “Μήπως αξίζω κάτι περισσότερο;”

Παράλληλα, έχουμε ξεμάθει να αντέχουμε το δύσκολο. Οι σχέσεις έχουν φυσικά σκαμπανεβάσματα, αλλά στην εποχή της άμεσης ικανοποίησης, κάθε ρωγμή μοιάζει με καταστροφή. Αντί να σταθούμε, να δουλέψουμε, να βαθύνουμε τη σύνδεση, είναι πιο εύκολο να πατήσουμε «exit» και να αναζητήσουμε το επόμενο συναρπαστικό πρόσωπο.

Υπάρχει επίσης και το ζήτημα της ρουτίνας. Όσο εντυπωσιακά ξεκινά κάτι, αν δεν το φροντίσεις, θα χάσει τη λάμψη του. Και πολλοί, ειδικά στη δίνη της καθημερινότητας, ξεχνούν να επενδύουν στον άλλον. Να εκπλήσσουν, να ακούν πραγματικά, να κρατούν τη φλόγα ζωντανή. Αντί γι’ αυτό, η συνήθεια παίρνει τη θέση του ενθουσιασμού, και η βαρεμάρα θεριεύει.

Αυτά είναι τα μεγαλύτερα γυναικεία red flags σύμφωνα με το Chat GPT

Κι όμως, πίσω από όλα αυτά κρύβεται κάτι ακόμα πιο βαθύ: ο φόβος της οικειότητας. Όσο περισσότερο γνωρίζουμε έναν άνθρωπο, τόσο περισσότερο αναγκαστικά ερχόμαστε αντιμέτωποι και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Με τις αδυναμίες μας, τα τραύματα, τις ανασφάλειές μας. Κι αυτό για πολλούς είναι τρομακτικό. Είναι πιο ασφαλές να μείνεις στην επιφάνεια, να κυνηγάς τον ενθουσιασμό ξανά και ξανά, παρά να καταδυθείς στο άβολο βάθος που απαιτεί μια πραγματική σχέση.

Τελικά, ίσως να μην βαριόμαστε τόσο τους άλλους όσο βαριόμαστε να δουλέψουμε με τον εαυτό μας μέσα από αυτούς.

Και ίσως, αν θέλουμε να ξαναβρούμε τη μαγεία στις σχέσεις, να χρειάζεται να θυμηθούμε ότι ο πραγματικός ενθουσιασμός δεν είναι στο καινούργιο. Είναι στο γνώριμο που συνεχίζει να μας ξαφνιάζει.

Πολύ χοντρικά, μερικοί λόγοι είναι:

• Υπερπροσφορά επιλογών: Με τα social, τα dating apps και γενικά τον τρόπο ζωής μας, οι άνθρωποι έχουν την αίσθηση ότι υπάρχει πάντα «κάτι καλύτερο εκεί έξω».

• Έλλειψη υπομονής: Δεν έχουμε μάθει να αντέχουμε τα «δύσκολα» στάδια μιας σχέσης — όταν ο ενθουσιασμός περνάει και μένει η δουλειά, πολλοί βαριούνται ή απογοητεύονται.

• Ρουτίνα και μηδενική προσπάθεια: Στην αρχή όλοι προσπαθούν, κάνουν εκπλήξεις, είναι παθιασμένοι. Μετά, πολλοί σταματούν να επενδύουν χρόνο και ενέργεια και η σχέση «παγώνει».

• Ιδεαλισμός και μη ρεαλιστικές προσδοκίες: Μεγαλώσαμε με ταινίες, σειρές και social media που μας πούλησαν την τέλεια, συνεχώς συναρπαστική αγάπη. Η πραγματικότητα δύσκολα πιάνει αυτά τα standards.

• Φόβος οικειότητας: Όσο πλησιάζεις έναν άνθρωπο, βγαίνουν στην επιφάνεια οι ανασφάλειες και τα τραύματα. Και πολλοί προτιμούν να το σκάσουν παρά να το διαχειριστούν.

• Διαρκής αναζήτηση “ενθουσιασμού”: Έχουμε μάθει να συνδέουμε την αγάπη με την αδρεναλίνη. Μόλις πέσει λίγο η ένταση, νομίζουμε ότι «κάτι δεν πάει καλά».