Το άγγιγμά του λέει «ναι» ενώ τα λόγια του λένε «όχι»

Η μία γυναίκα μετά την άλλη, λέει την μία ιστορία μετά την άλλη, για τον έναν άνδρα μετά τον άλλον, περνώντας από την αγάπη στην απόρριψη – χωρίς λόγο. Άνδρες και γυναίκες που την μία ημέρα κυνηγούν με πάθος και την επομένη παίρνουν την πρώτη πτήση για άλλη «κανάρα», πανταχού παρόντες την μία εβδομάδα και εξαφανισμένοι – μη-διαθέσιμοι – μη-προσβάσιμοι – χαμένοι την επόμενη.

Ας αναφερθώ στην γυναίκα – αλλά να είστε βέβαιες ότι οι άνδρες συχνά δηλώνουν ανάλογη εμπειρία. Όταν μια γυναίκα ξεκινάει μια σχέση με έναν άνδρα ο οποίος φαίνεται να μεταλλάσσεται από φροντιστικός και τρυφερός σε απόμακρος και ικανός να πληγώσει – για κανένα προφανή λόγο – είναι σαφές και δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει ότι θα «τραυματιστεί»….. Στην πραγματικότητα η ένταση που υπογραμμίζει τις σχέσεις της είναι συνήθως τόσο επιβλητική – έως και γοητευτική – που συχνά την κάνει να βλέπεις τις σχέσεις της με αυτούς τους άνδρες σαν κάτι που δεν της έχει ξανασυμβεί, ασύγκριτο με ότι άλλο και φυσικά χωρίς να μπορεί να δώσει μια λογική εξήγηση. Αυτοί οι άνδρες τρέχουν μακριά από την αποδοχή, την αγάπη και το πάθος ! Και ο λόγος που τα γράφω αυτά δεν είναι για να επιρρίψουμε ευθύνες. Ούτε στον δε, ούτε στην μεν, όσο κι αν η μεν συνήθως θεωρεί ότι έφταιξε.

Αυτό δεν τους συμβαίνει επειδή δεν δίνουν αρκετά. Ούτε επειδή δεν καταλαβαίνουν αρκετά. Ούτε επειδή δεν έχουν αρκετή υπομονή. Ούτε επειδή δεν είναι αρκετοί. Αλλά γιατί επέλεξαν σύντροφο με σοβαρά θέματα και οποιαδήποτε προσπάθεια να κάνουν περισσότερα για αυτούς, εντείνει την χαοτική – ή για κάποιες ανεξήγητη – συμπεριφορά.

Όλοι έχουμε τους φόβους μας. Και όταν δύο άνθρωποι μοιράζονται τους φόβους τους, θα καταφέρουν να έρθουν κοντά. Θα τους αντιμετωπίσουν μαζί και μόνο τότε θα καταφέρουν να αναπτυχθεί πραγματική οικειότητα μεταξύ τους. Τότε θα μπορέσουν να μάθουν να διαχειρίζονται με υγιή τρόπο τους φόβους τους και να τους ξεπεράσουν κάνοντας την δική τους υπέρβαση. Αλλά για να γίνει αυτό, ο κάθε ένας πρέπει να γνωρίζει τους δικούς του φόβους. Είναι δύσκολο και θέλει πραγματική δύναμη να κοιτάξεις τον εαυτό σου και να παραδεχτείς ότι κολυμπάς – ή και πνίγεσαι μές – στον φόβο σου.

Αλλά σε όλους μας συμβαίνει και είναι πολύ φυσιολογικό.

Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό – δεν μας ωφελεί – είναι να αποφεύγουμε τους φόβους μας, να τους αρνούμαστε και να τους επιτρέπουμε να πληγώνουν άλλους ανθρώπους επανειλημμένα. Αυτό ακριβώς κάνουν οι δεσμευσοφοβικοί. Ξέρουν ότι πληγώνουν τους συντρόφους τους (άνδρες ή γυναίκες) και συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο και το ίδιο ξανά και ξανά. Συνεχώς αναζητούν και βρίσκουν νέους συντρόφους, περνούν από τη μία έντονη σχέση στην επόμενη, κάνοντας κάθε σύντροφο να πιστέψει ότι είναι ερωτευμένοι και δεμένοι και ξεχωριστοί. Μετά, μετατρέπονται από τρυφεροί σε αναίσθητοι μέσα σε μια βραδιά, αφήνοντας πίσω άλλη μια ραγισμένη καρδιά. Και ναι, αυτό δεν είναι και τόσο «φυσιολογικό». 

Η σχέση με έναν άνθρωπο που έχει φόβο δέσμευσης, είναι τόσο έντονη φαινομενικά και επιβλητική ερωτικά από την μία πλευρά, απόλυτα διχασμένη και ικανή να προκαλέσει συναισθηματικό χάος από την άλλη. Πάντα έχουν τον σύντροφό τους εκτός ισορροπίας. Μόλις ο άλλος νοιώσει άνετα στην σχέση, η φοβία τους τους οδηγεί στη δημιουργία δράματος. Επειδή μια ευτυχισμένη σχέση σημαίνει δέσμευση. Δέσμευση σημαίνει ότι δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής. Αν ο φόβος τους είναι αρκετά δυνατός, αυτός ο άνθρωπος εν τέλει θα σαμποτάρει, θα καταστρέψει ή θα φύγει μακριά από κάθε σταθερή και καλή σχέση. Θέλει την αγάπη αλλά είναι τρομοκρατημένος και με παθολογική φοβία δέσμευσης.