Πώς η Premier League γίνεται παιχνίδι για τα παιδιά των πλουσίων

Είσαι οπαδός της Γουέστ Χαμ. Θυμάσαι τα απογεύματα που πέρασες στο “Μπόλεϊν Γκράουντ”. Αυτό που οι περισσότεροι έμαθαν να αποκαλούν ως “Απτον Παρκ”. Στη θρυλική έδρα της ομάδας σου, όπου είχες πρόσβαση. Ακόμα και με τις μόλις 35.000 θέσεις, είχες τις πιθανότητές σου να βρεις εισιτήριο. Ακόμα κι εάν δεν ήσουν ένας καλά τσεπωμένος Hammer. Στην καλύτερη, μπορούσες να πάρεις μαζί ακόμα και τον γιόκα σου. Να τον μυήσεις στην ιστορία, να του μιλήσεις για τους αγαπημένους παίκτες σου, να τον μάθεις τα στιχάκια στην εξέδρα. Εάν ήταν και τυχερός ή υπήρχε κάποια γνωριμία, θα τον καμάρωνες ίσως και να μπαίνει στο γήπεδο, κρατώντας το χέρι του Πάολο Ντι Κάνιο, του Κάρλος Τέβες, του Ντιμίτρι Παγιέτ. Πλέον όμως αυτό είναι απαγορευτικό. Εκτός εάν έχεις χρήματα. Εάν σου περισσεύουν πολλά…

Η μετακόμιση στο “Στάδιο του Λονδίνου” κοστίζει. Ας έχει μεγαλύτερη χωρητικότητα, είναι πιο δύσκολο για τον μέσο οπαδό της ομάδας να βρεθεί εκεί. Η Γουέστ Χαμ οφείλει να πληρώνει 2,5 εκατ. λίρες ετησίως σε αυτό το deal χρήσης του για 99 χρόνια. Οπότε, ο σύλλογος έπρεπε να ανακαλύψει νέους τρόπους κερδών. Αύξησε την τιμή των διαρκείας, έχει το δεύτερο ακριβότερο εισιτήριο στο πρωτάθλημα μετά την Αρσεναλ (95 λίρες) και γενικότερα φαίνεται πως από το 2017, στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού, ξεπούλησε την αγαπημένη της έδρα και όπως φαίνεται και την ψυχή της.

Ωστόσο, όπως αποκάλυψε η “Telegraph”, υπάρχει ένας ακόμα πιο “σκληρός” τρόπος εσόδων. Συμβαίνει χωρίς να το ξέρεις. Καθώς βλέπεις τα παιδάκια να μπαίνουν στα γήπεδα της Premier League, συνοδεύοντας τους ήρωές τους. Κι όμως, για να φτάσουν μέχρι εκεί, να τους αγγίξουν, ο μπαμπάς τους έχει βάλει πάρα πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη. Το να βρεθεί ένας μπόμπιρας μαζί με τα ινδάλματά του, έχει καταστεί πλέον ως ένα ξεκάθαρο πλεονέκτημα των “εχόντων”, το οποίο μάλιστα κοστίζει πολύ ακριβά. Η αλήθεια είναι πως τα μεγάλα club (Αρσεναλ, Λίβερπουλ, Μαν. Σίτι, Μαν. Γιουνάιτεντ και Τσέλσι) κάνουν κληρώσεις μεταξύ των κατόχων διαρκείας, κάτι που είναι όμως εξίσου προνομιακό, καθώς οι υπόλοιποι οπαδοί τους δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να στείλουν το παιδί τους στον αγωνιστικό χώρο, μιας και τα διαρκείας στο big-5 είναι πανάκριβα.

Το θέμα επομένως, δεν αφορά αποκλειστικά τη Γουέστ Χαμ. Εκείνη απλά είναι που χρεώνει τα περισσότερα και αποτελεί το αρνητικό παράδειγμα. Για όποιο παιδάκι φιγουράρει στα εντός έδρας ματς της, να ξέρετε ότι ο μπαμπάς του έχει πληρώσει 700 λίρες για την παρουσία του και άλλες 80 λίρες για το σετ ντυσίματος. Αυτομάτως λοιπόν αυτό σημαίνει ότι μία κανονική-μεσαία οικογένεια, δεν θα μπορέσει ποτέ να στείλει το καμάρι της εντός αγωνιστικού χώρου. Μετά βίας μάλιστα θα καταφέρει να το πάρει και στην εξέδρα. Μόνο οι Σαουθάμπτον, Νιούκαστλ λειτουργούν ακόμα ανοικτά και δημοκρατικά, με απλές κληρώσεις όσων παιδιών ενδιαφέρονται.

Κόστος συνοδείας για τα παιδιά ανά club (τα ποσά σε λίρες)

Αστον Βίλα 500
Μπόρνμουθ 235
Μπράιτον 350 (για τον αρχηγό), 250 για τους άλλους παίκτες
Μπέρνλι 310
Κρίσταλ Πάλας 375
Εβερτον 599
Λέστερ 355
Νόριτς 500 (για τον αρχηγό), 379 για τους άλλους παίκτες
Σέφιλντ Γιουν. 360
Τότεναμ 485
Γουότφορντ 100
Γουέστ Χαμ 700
Γουλβς 450

Η αλήθεια είναι πως αρκετές από αυτές τις ομάδες προσφέρουν τα χρήματα ως δωρεές σε ιδρύματα, αλλά αυτό δεν παύει να θέτει εκτός διαδικασίας τα λιγότερο πλούσια παιδιά. Υπολογίζεται μάλιστα ότι τα έσοδα κάθε ομάδας αγγίζουν ή και ξεπερνούν το μισό εκατ. λίρες ετησίως και δεν πάνε όλα υπέρ όσων έχουν ανάγκη.

Η καταγραφή των ποσών που πληρώνουν οι μικροί φίλαθλοι για κάτι τόσο αγνό και αθώο. Η εμπορευματοποίηση ακόμα και της παιδικής τρέλας, της ψυχής των παιδιών. Αυτά έρχονται να επιβεβαιώσουν με τον σκληρότερο τρόπο ότι το τέρας του καπιταλισμού και μάλιστα στην πιο ακραία μορφή του, έχει καθυποτάξει ολοκληρωτικά της Premier League, για να καταστήσει το ποδόσφαιρο ως το προνομιακό παιχνίδι των πλουσίων. Πίσω από τα πανάκριβα γήπεδα-στολίδια και με τις πανάκριβες τιμές για την εξέδρα, έρχεται η στιγμή που κατανοείς ότι στην Αγγλία μεγαλώνουν τα παιδιά με ακόμα πιο βαθιές ταξικές διαφορές. Κι όλ’ αυτά στο γήπεδο. Εκεί όπου πάντα μαθαίναμε πως μπροστά στο αποτέλεσμα, στη μάχη, στο παιχνίδι και στις ευκαιρίες, είμαστε όλοι ίσοι. Ή τέλος πάντων υπήρξαμε κάποτε…

Πηγή: gazzetta.gr