«Όχι, η κόρη μου δεν θα το "βουλώσει" επειδή το θες εσύ!»

Και τότε σκέφτηκα…”Χριστούλη μου… Όχι πάλι!». Βλέπετε δεν είναι η πρώτη φορά που μου γίνεται αυτή η ερώτηση. Τη συγκεκριμένη φράση την έχω ακούσει αρκετές φορές, στη μέχρι τώρα ζωή της κόρης μου. “Δεν ηρεμεί ποτέ;”, “Αλήθεια, κάθεται ποτέ ήσυχη;”, “Σταματά ποτέ να μιλά;” και το αγαπημένο μου, “Θεέ μου, μιλάει δυνατά κάν’ τη να σταματήσει!”, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΡΙΩΝ ΕΤΩΝ.

Τριών ετών που να με πάρει και να με σηκώσει και κάνει αυτό ακριβώς που κάνουν πολλά παιδιά στην ηλικία της. Είναι φιλική. Είναι εξωστρεφής. Είναι ενθουσιώδης, περίεργη, διορατική, και ναι, είναι φλύαρη και δεν θα δώσει λογαριασμό σε ΚΑΝΕΝΑΝ για τον χαρακτήρα της.

Είναι ιδιαίτερα ομιλητική όταν μιλάω στο τηλέφωνο, και δεν έχει την πλήρη και αμέριστη, προσοχή μου.

Φυσικά, και θα ήθελα λίγα λεπτά σιωπής και ησυχίας. Θα μου άρεσε να έχω μια αδιάκοπη συνομιλία με την κολλητή μου, να είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι με τα πόδια επάνω στο προσκεφάλι και να μιλάω. Απλά να μιλάω και ονειρεύομαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου. Αλλά δεν θέλω η σιωπή και η ησυχία να έρθει στο σπίτι μου. Δεν θέλω αυτός ο ενθουσιασμός της κόρη μου να εξαφανιστεί και φυσικά δεν θέλω η κόρη μου «να το βουλώσει».

Ούτε τώρα.

Ούτε ποτέ.

Επειδή δεν υπάρχει τίποτα λάθος με το «να μιλάει δυνατά, φωναχτά και με την καρδιά της!». Δεν υπάρχει τίποτα λάθος με την προθυμία της και την εκφραστικότητά της. Δεν υπάρχει τίποτα λάθος στον ενθουσιασμό και την περιέργειά της. Για να μιλήσω πιο συγκεκριμένα… δεν υπάρχει τίποτε λάθος επάνω της.

Δεν έκανε κανένα καταραμένο λάθος για να της πω «να το βουλώσει».

Φυσικά και γνωρίζει ότι δεν πρέπει να διακόπτουμε τους άλλους όταν μιλούν. Γνωρίζει ότι δεν κάνει να μιλάμε όταν μιλάει κάποιος από τους συνομιλητές μας. Δεν φωνάζει στη βιβλιοθήκη και ξέρει πολύ καλά ότι δεν ουρλιάζουμε στο σινεμά όταν βλέπουμε μια ταινία. Επίσης ξέρει να ξεχωρίζει τι επιτρέπεται και τι όχι… αλλά και πάλι. Είναι μόνο τριών.

Οπότε τι μου λες; Ότι πρέπει να σταματήσει να τραγουδάει; Ότι πρέπει να σταματήσει να μιλάει στο ίδιο της το σπίτι επειδή εγώ είμαι απασχολημένη με κάτι άλλο; Απλά επειδή μιλάω στο τηλέφωνο;… Ε λοιπόν όχι! Γιατί το «βούλωστο» είναι αγένεια, είναι προσβλητικό, είναι υποτιμητικό και στο τέλος θα γίνει επικίνδυνο!

Αν ακούει αυτά τα λόγια θα αρχίσει να νιώθει ότι είναι βάρος, ότι γίνεται ενοχλητική. Όπως εγώ…

Μεγάλωσα σε ένα ευτυχισμένο σπίτι. Ένα καλό σπίτι. Σε μια οικογένεια τέλεια σε όλα. Οι γονείς μου νοιαζόταν για μένα και με φρόντισαν όσο καλύτερα μπορούσαν, και σπάνια μου είχαν πει «βούλωσέ το», αλλά ήξερα από νωρίς ότι έκανα «πάρα πολλά». Χόρευα πάρα πολύ. Τραγουδούσα πολύ. Μιλούσα πολύ. Σκαρφάλωνα ψηλά. Έτρεχα μακριά και ήμουν πολύ «τρελή» και συνάμα ευαίσθητη.

Έπρεπε να ηρεμήσω, να ησυχάσω και να ελέγχω όλα αυτά που ένιωθα και ήθελα να κάνω. Έπρεπε να παίρνω βαθιές ανάσες, να χαλαρώνω, να ηρεμώ, να ξεκουράζομαι και το έκανα.

Με την πάροδο του χρόνου, οι προσδοκίες μου σώπασαν. Η κοινωνία με κατάπιε, και έγινα το κορίτσι που «έπρεπε» να γίνω. Μια γλυκιά και στοργική φιγούρα που ικανοποιούσε μόνο τους άλλους και που ποτέ ξανά δεν μίλησε στο μυαλό της. Που δεν έκανε ποτέ ξανά, αυτό που την πρόσταζε εκείνο να κάνει.

Αλλά τώρα ξέρω ότι δεν έπρεπε ποτέ να το «βουλώσω» και ούτε η κόρη μου θέλω να το κάνει γιατί τα λόγια της έχουν σημασία. Οι σκέψεις της έχουν σημασία. Τα συναισθήματά της έχουν σημασία. Ακόμη και εκείνη η ιστορία που έβγαλε από το μυαλό της και διήρκησε πάνω από ένα τέταρτο για να μου πει ότι η Σταχτοπούτα και ο Darth Vader έχουν μια κότα για φίλη… ναι ακόμη και  αυτό έχει σημασία.

Το ίδιο να κάνετε και εσείς.

Να είστε τολμηροί. Να είστε γενναίοι. Να στέκεστε στο ανάστημα΄σας και να μην «σηκώνετε μύγα στο σπαθί σας». Αφήστε το παιδί σας να μιλάει δυνατά χωρίς να σκέφτεστε αν θα σας συμπαθήσουν ή θα σας αντιπαθήσουν. Τα λόγια των παιδιών σας δεν είναι ενοχλητικά, δεν είναι κενά, δεν είναι άσκοπα.

Για την ακρίβεια έχουν εξουσία. Αφήστε το παιδί σας να είναι αυτό που πρέπει να είναι και όχι αυτό που η κοινωνία θέλει να είναι.

Επιμέλεια: Μαργαρίτα Νικολάου
Αρχικό κείμενο: Kim Zapata