Διαλειμματική νηστεία: Οι επιδράσεις της στην υγεία και πότε δεν συνιστάται

Η διατροφολόγος Sol Vázquez, σε συνέντευξή της στο Infobae, αναφέρθηκε στη διαλειμματική νηστεία, κατέρριψε μύθους και εξήγησε τις επιπτώσεις της στην υγεία.

Όπως τόνισε, η νηστεία δεν είναι μια καινούργια μόδα, αλλά μια φυσιολογική λειτουργία που όλοι πραγματοποιούμε σε καθημερινή βάση, ακόμη κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε, για παράδειγμα, στο διάστημα που περνά από το τελευταίο βραδινό γεύμα μέχρι το επόμενο γεύμα το πρωί.

Εξήγησε ότι κατά τη διάρκεια της νηστείας ενεργοποιείται η αυτοφαγία, μια φυσική διαδικασία κατά την οποία το σώμα «τρώει τον εαυτό του», δηλαδή αποβάλλει κύτταρα που δεν χρειάζονται πια, πριν αυτά γίνουν πηγή προβλημάτων.

Σύμφωνα με την ίδια, η διαλειμματική νηστεία συμβάλλει στη ρύθμιση των ορμονών και κυρίως της ινσουλίνης, κάτι που βοηθά να έχει κανείς λιγότερες λιγούρες και να μην αισθάνεται έντονα κόπωση και ότι έχει χαμηλή ενέργεια. «Αυτό που πρέπει να προσπαθούμε είναι να επιλέγουμε τροφές που δεν προκαλούν απότομες αυξήσεις ινσουλίνης και που αποτελούν πηγές πρωτεΐνης, ώστε να έχουμε κορεσμό και ενέργεια μακράς διάρκειας», είπε.

«Η διαλειμματική νηστεία δεν είναι για όλους»

Η ειδικός εξήγησε ότι η διαλειμματική νηστεία μπορεί να έχει πολλαπλά οφέλη για τον οργανισμό όταν εφαρμόζεται με σωστό τρόπο και υπό την καθοδήγηση επαγγελματιών υγείας. «Η διαλειμματική νηστεία δεν είναι για όλους. Για παράδειγμα, δεν συνιστάται για όσους είναι λιποβαρείς ή υποφέρουν από υποσιτισμό», σημείωσε.

Ανέφερε, επιπλέον, ότι οι έγκυοι ή οι θηλάζουσες γυναίκες θα πρέπει να την αποφεύγουν. Δεν συνιστάται, επίσης, σε όσους λαμβάνουν ινσουλίνη και μπορεί να είναι ακατάλληλη σε περιόδους έντονου στρες ή για γυναίκες σε φάσεις του εμμηνορροϊκού κύκλου, όπως η προεμμηνορροϊκή.

Τόνισε πως η απλή μορφή νηστείας, όπως αυτή των 12 ωρών, είναι συνήθως ασφαλής για τους περισσότερους, αλλά τα μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα -όπως νηστείες 16, 24 ή 36 ωρών- πρέπει να γίνονται μόνο υπό την επίβλεψη ειδικού.

Η διατροφολόγος ανέφερε, τέλος, ότι ο στόχος του διαλειμματικού τρόπου διατροφής δεν είναι η στέρηση ή η επιβολή αυστηρών κανόνων, αλλά η ενίσχυση της σύνδεσης με το φυσικό αίσθημα της πείνας, η αποκατάσταση του σώματος σε κυτταρικό επίπεδο και η υποστήριξη του μικροβιώματος του εντέρου.